De eerste les van de Camino Santiago de Compostella

Onderweg naar het oude klooster wat aangemerkt is als officieel camino verblijf, liep ik voorbij een groot imposant gebouw en zag voor het gebouw een oudere man in uniform staan die een sigaretje rookte. Ik vroeg of hij vuur voor me had. Hij knikte, haalde een aansteker uit zijn zak en gaf deze aan mij. Houd hem maar, zei hij terwijl hij liet zien dat hij nog een aansteker had.

Aangekomen bij het klooster melde ik me bij de receptie, een klein kamertje naast de grote entree deur van het klooster. Daar werd verwelkomd door een aardige man die met een vulpen in sierlijke letters mijn camino paspoort waarop ik alle stempels ging verzamelen invulde. Daarna liep hij met mij door de gang van het klooster wat oudheid uitademde. De douches en toiletten dateerden uit de jaren 80, net als de kantine ruimte en mijn eenvoudige kamer. Ik legde mijn spullen in de kamer en ging naar de kantine waar ander pelgrims samen zaten. Zij waren al een aantal weken het wandelen en gaven mij praktische tips over hoe de route te volgen. Een Frans meisje genaamd Aurélie legde me uit hoe de app werkte waar alle routes, informatie en overnachtingsmogelijkheden te vinden zijn en bood me zelfs wat van haar eten aan.

De volgende ochtend legde ik het pakje met sigaretten wat in nog had in de kantine neer. Ik had besloten te stoppen met roken bij de start van de camino, en dat moment was nu aangebroken. De aansteker wilde ik ook erbij leggen maar ik mijn intuitie zei me de aansteker mee te nemen, dus die stopte ik in de broekzak van mijn spijkerbroek en rond 8 uur liep ik uit het klooster op weg naar de kathedraal van Oviedo, het startpunt is van mijn camino, de primitivo. Terwijl ik naar buiten liep en bezig was met mijn telefoon om de route naar de kathedraal te vinden liep er nog een pelgrim naar buiten. Ik nam aan dat hij dezelfde route ging en volgde hem op een afstandje. Na ongeveer 10 minuten lopen liep hij een koffiebaretje in en ik besloot via de app mijn route te zoeken. Terwijl ik opmerkte dat ik niet richting de kathedraal was het lopen stond de andere pelgrim ineens naast me. We groeten elkaar en ik vroeg hem of hij ook op weg naar Santiago was. Nee, antwoorde hij, ik kom vanaf Santiago en ben op weg naar Frankrijk. Hij wandelde de tocht in de andere richting. Hier was de eerste les van vele die de camino mij nog zou geven. Volg je eigen pad! Via de navigatie op mijn telefoon vervolgde ik mijn weg naar de kathedraal.

Terwijl ik langs een bouwplaats liep zag ik een bouwvakker zag staan met een sigaret tussen zijn lippen die niet brandde. Terwijl ik hem voorbij liep was er een stem in mij, mijn intuitie die me zei, geef hem vuur. Ik negeerde het in eerste instantie en enkele meters verder keek ik om en zag dat hij in zijn broek en jaszakken was het voelen op zoek naar iets. Ik liep terug en vroeg hem of hij vuur nodig had. Aangenaam verast keek hij me aan en antwoorde, ja graag. Ik gaf hem de aansteker en zei dat hij hem mocht houden, wat hij zichtbaar waardeerde. Terwijl ik verder liep maakte ik een vreugde sprongetje doordat ik besefte dat ik sterk in verbinding stond met het universum.

De gedachte kwam in me op dat de oude man die mij de aansteker gegeven had, zijn vader was die toen hij naar nachtdienst ging de aansteker van zijn zoon had meegenomen waardoor hij hier stond zonder vuur en ik deze via het universum bij hem terug bracht. Of dit echt zo was zal ik nooit weten, maar dat het universum hem via mij de aansteker heeft gebracht weet ik wel zeker.

Bij de kathedraal nam ik rustig de tijd om goed rond te kijken en bewust in het moment te zijn. Er stond een koppel voor de kathedraal waarmee ik in gesprek raakte. Ze vertelde dat hun dochter ook in Nederland woonde en ze hadden een afspraak met de pastoor. De pastoor kwam niet veel later en opende de kerkdeur. Ik werd uitgenodigd om de kerk te bezoeken ondanks dat deze officieel nog gesloten was. Ik maakte van deze uitnodiging gebruik en in de kerk en stak een kaarsje aan waarbij ik de intentie zette dat de camino mij dat mocht brengen wat ik nodig had. Dankbaar liep ik de kerk uit en begon aan mijn tocht, de camino primitivo.

Ik volgde de route via de kenmerkende gele pijlen en schelpen toen ik plots Aurélie opmerkte. Terwijl we samen wachten om over te steken bekeek ze me en zei, jouw rugzak hangt veel te laag, daardoor krijg je rugpijn. Doe hem wat hoger, was haar advies. Nadat ik de gespen wat korter had gemaakt zat de rugzak zat inderdaad een stuk beter. Aurélie zei me dat als ik hulp of advies nodig had, ze me dat graag wilde geven. Toen ze me groette en alleen verder liep besefte ik, ieder zijn eigen pad op zijn eigen tempo.

Wil je weten hoe mijn camino verder verliep of zelf de magie van de camino ervaren, stuur mij dan een bericht via het contact formulier