De kat die me welkom heette

De kat die me welkom heette

Vanaf het moment dat ik voet zette op Spaanse grond, vielen de tekens me bijna vanzelf toe.
Dubbele cijfers overal — op klokken, borden, rekeningen — alsof het universum me zachtjes toeknikte: je bent precies waar je moet zijn.
En telkens weer verscheen het getal 17, het getal dat ik al zo lang als een stille bevestiging van de engelen herken.

Het was er op de dag van mijn aankomst, in gesprekken, in kleine details — en ook toen ik bij de herberg aankwam.

Daar, tussen de stenen muren en het zachte licht van Galicië, kwam een kat naar me toe.
Zonder aarzeling liep ze recht op me af, keek me aan met die typische kalme zekerheid die alleen dieren hebben, en gaf me een kopje tegen mijn hand.
Ze bleef, alsof ze me al kende.
Ze likte mijn vingers, vleide zich neer bij mijn voeten, en week niet meer van mijn zijde zolang ik daar was.

In dat eenvoudige, bijna heilige moment voelde het alsof niet alleen zij, maar ook de plek zelf me welkom heette.
Alsof de energie van de herberg zei: Ik herken je. Jij hoort hier.
Het was geen toeval — het was een ontmoeting op zielsniveau.
Een bevestiging dat mijn pad zich vanzelf ontvouwt, precies zoals het bedoeld is.

De kat keek nog één keer om toen ik vertrok, en in haar blik lag diezelfde stilte die ik voelde van binnen: vertrouwen.
Een zacht gefluister van het universum, vertaald in een blik, een getal, een trilling — alles samenvallend tot één boodschap:
“Ga verder. Dit is jouw plek.”